I've been waiting

I'm still waiting

It's always one step too far

One step too far

[...]

تکیه داده بود به دیوار سنگی

خیره شده بود به دنیای اطرافش

آدمایی که می گذشتند

آدمایی که دیگه حتی ذره ای هم به " یاد " نمیاوردند

آدمایی که فراموش کرده بودند ... شاید

گم شده بودند ... شاید

مرده بودند ؟ ...

.

.

.

[نمیدونم ]

تمام این روزها

.تنها در تاریکی شب ها می رفتم

تنها می رفتم ، می شنوی ؟ تنها

.و من می رفتم ، می رفتم تا در پایان خودم فروافتم

و اینک

می روم

.تا در آهنگ مه آلود نیایشت بمیرم

در فراسوي ِ مرزهاي ِ تن‌ات

!!تو را دوست مي‌دارم

آينه‌ها و شب‌پره‌هاي ِ مشتاق را به من بده

روشني و شراب را

آسمان ِ بلند و کمان ِ گشاده‌ي ِ پل

پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده

و راهِ آخرين رادر پرده اي که مي‌زني مکرر کن
در فراسوي ِ مرزهاي ِ تن‌ام

!!تو را دوست مي‌دارم

در آن دوردست ِ بعيد

که رسالت ِ اندام‌ها پايان مي‌پذيرد
و شعله و شور ِ تپش‌ها و خواهش‌ها

به ‌تمامی
فرومي‌نشيندو هر معنا قالب ِ لفظ را وامي‌گذارد
چنان‌چون روحي
که جسد را در پايان ِ سفر
...تا به هجوم ِ کرکس‌هاي ِ پايان‌اش وانهد...

در فراسوهاي ِ عشق

!!تو را دوست مي‌دارم

در فراسوهاي ِ پرده و رنگ

در فراسوهاي ِ پيکرهاي ِمان

!!با من وعده‌ي ِ ديداري بده

،همواره کسی در جهان هست که انتظار دیگری را می کشد

.چه در وسط صحرا و چه در دنیایی بزرگ

،و هنگامی که اینان به هم برمی خورند و نگاهشان با هم تلاقی می کند

سراسر گذشته و سراسر آینده اهمیت خود را از دست می دهد

.و تنها همان لحظه وجود خواهد داشت

...

ای کاش مي‌توانستم

خون رگانِ خود را
من
قطره

قطره

قطره

بگریم

!!تا باورم کنند

ــ يک لحظه مي‌توانستم ای کاش ــ
بر شانه‌های خود بنشانم

اين خلق ِ بي‌شمار را،گرد ِ حباب ِ خاک بگردانم

تا با دو چشم ِ خويش ببينند

...که خورشيد ِشان کجاست

!!و باورم کنند

I don't know why

It's tearing me apart

[...]