، همیشه فاصله ای هست "

. دچار باید بود

و عشق صدای فاصله هاست

" . صدای فاصله هایی که غرق ابهامند

...با ثانیه ها می رویم

! آینده را به تو می سپارم یارا

...خدا حافظت

دو سال گذشت
از لحظه ای که
ناقوس شادی سال نو
. با مرگ تو همراه شد

سوت ، کور ، برهوت
تاریکم
و
.خسته

...تنهایی
می بینی تنهاییمان را ....؟

ای که تمام کودکیم
در دستان پاکت خلاصه شد
...ای که

در آستانه ی دعاهای تو می زیستم

ای جاودانه ی من
هنوز دوستت می دارم
به سان همان لحظه
که برای آخرین بار
در آغوشت گرفتم
و
گریستم
.....گرچه دیگر

او رفت
خفت
! ...حیف

تو نیستی که ببینی

چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است

چگونه عکس تو در برق شیشه ها پیداست

چگونه جای تو در جان زندگی سبز است

هنوز پنجره باز است

تو از بلندی ایوان به باغ می نگری

درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها

به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر

به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند

تمام گنجشکان

که درنبودن تو

مرا به باد ملامت گرفته اند

ترا به نام صدا می کنند

هنوز نقش ترا از فراز گنبد کاج

کنار باغچه

زیر درخت ها

لب حوض

درون آینه پاک آب می نگرند

تو نیستی که ببینی

چگونه پیچیده است طنین شعر تو نگاه تو درترانه من

تو نیستی که بیبنی

چگونه می گردد

نسیم روح تو در باغ بی جوانه من

چه نیمه شب ها

کز پاره های ابر سپید

به روی لوح سپهر

ترا چنانکه دلم خواسته است ساخته ام

چه نیمه شب ها

وقتی که ابر بازیگر هزار چهره به هر لحظه می کند تصویر

به چشم همزدنی میان آن همه صورت ترا شناخته ام

به خواب می ماند

تنها به خواب می ماند

چراغ آینه دیوار بی تو غمگینند

تو نیستی که ببینی

چگونه با دیوار به مهربانی یک دوست از تو می گویم

تو نیستی که ببینی

چگونه از دیوار جواب می شنوم

تو نیستی که ببینی

چگونه دور از تو به روی هرچه دیرن خانه ست

غبار سربی اندوه بال گسترده است

تو نیستی که ببینی

دل رمیده من بجز تو یاد همه چیز را رها کرده است

غروب های غریب

در این رواق نیاز

پرنده ساکت و غمگین

ستاره بیمار است

دو چشم خسته من

در این امید عبث دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است

تو نیستی که ببینی

تو نیستی که ببینی

تو نیستی که ببینی

....

به سامانم نمی پرسی نمی دانم چه سر داری

به درمانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم؟؟

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد

صوفی مجلس که دی جام و قدح می شکست باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

مغبچه ای می گذشت راهزن دین و دل در پی آن آشنا از همه بیگانه شد

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت چهره ی خندان شمع آفت پروانه شد

گریه ی شام و سحر شکر که ضایع نگشت قطره ی باران ما گوهر یکدانه شد

نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری حلقه ی اوراد ما مجلس افسانه شد

منزل حافظ کنون بارگه پادشاست

دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد

....

اندکی نور

! و راه هایی که پیش روست

و راهی که تمام این سالها آمده ام

...که آواز بدرقه اش هنوز در گوشم می پیچد

اندکی نور

و فرصتی

! به کوتاهی شعله ای که در باد می لرزد

!...می لرزاندم این باد

. تا دوردست ها آبادی نیست

زوزه های مبهم این گرگها می ترساندم

! امان از این گرگها

که هنوز از دندانهایشان خون تازه می چکد

و باز هم ولع دریدن

.در چهره های جاهلانه شان موج می زند

هنوز اندکی نور باقیست

و فرصتی

! هرچند کوتاه

و نفسی

...که رو به خاموشی ست

آوای این زخم ها را نمی شنوی ؟

. اینجا تاریک است

تا نوری هست

مرا بیاب

!...در میان این واژه ها

اندکی از تو کافی ست یارا

تا

آرامم

. کند

گرچه دیگر شکسته ام

هنوز در دل دارمت

به وسعت همین شب

به قداست همین نور

...

از پشت شیشه پیداست

صداشو می شنوم

از پشت این شاخه های بید

بوشو حس می کنم

پنجره رو باز می کنم

دستمو می گیرم طرفش

...آروم

آروم یه قطره اش می شینه رو دستم

...

پر می شوم از تو

که سرشاری از خدا

سرشاری از خدا

پر می شوم از تو

که لبریزی از ایمان

لبریزی از ایمان

پر می شوم از تو

تویی که با هر گریستنت مرا می آفرینی از نو

...

در خلئی که نه خدا بود و نه آتش

. نگاه و اعتماد تو را به دعایی نومیدوار طلب کرده بودم

جریانی جدی

در فاصله ی دو مرگ

در تهی میان دو تنهایی

_ .نگاه و اعتماد تو بدین گونه است _

شادی تو بی رحم است و بزرگوار

. نفس ات در دست های خالی من ترانه و سبزی است

من

! بر می خیزم

چراغی در دست

. چراغی در دلم

زنگار روحم را صیقل می زنم

آینه ای برابر آینه ات می گذارم

تا با تو

! ابدیتی بسازم

(شاملو)

آخرين خورشيد

تو را

تو را

تو را

همچنان

تو را

می خواند

...

ببخش
که گمانم
تو را

کبوتری می پنداشت

که زیر بالهایش آرام گیرد

که پروازش دهی

...

و خواهم زیست

با تمام تیرگیها

بر عشق چشم خواهم بست

غم هایم را به دوش خواهم کشید

تا شاید روزی

چون قصه ای بر لبانم جاری شوی

قصه ای شبانه شوی

! برای کودک فردایم

که باز هم

گمانم

.تو را در کنار او می پنداشت

به اینجای قصه که میرسم

صدایم خواهد لرزید

سپیدی موهایم چشمها را خواهد زد

خم خواهم شد

لرزش دستانم خواب کودکم را آشفته خواهد کرد

بیرون خواهد ریخت بغض فروخفته ام

:و پایان می پذیرد قصه ام

!!هنوز او را می ستایم من

.بخواب کودکم

و دستان کوچکش بر روی اشکهایم خواهد لرزید

...

ببخش

که چون کودکی نوپا

در اولین گام فرو افتادم

...

ببخش جانم

ببخش

که گمانم

تو را کبوتری می پنداشت

صخره ها رو میبینی؟

دیگه تنم رو زخمی نمی کنن

دریا رو میبینی؟

دیگه منو نمی بره

چقدر فاصله بود ؟

آرزوهام دارن فرار می کنن از من

دارم فرو میرم توی خودم

واژه ها هنوزم باهام غریبن

دیگه نمیان توی دستام

....

من با کدام دل به تماشا نشسته ام

آسوده

مرگ آب و هوا و نبات را

مرگ حیات را ؟

من با کدام یارا

در این غبار سنگین

مرگ پرندهها را خاموش مانده ام ؟

در انهدام جنگل

در انقراض دریا

در قتل عام ماهی

من با کدام مایه صبوری

فریاد برنداشته ام

ای!....؟

پیکار خیر و شر

کز بامداد روز نخستین

آغاز گشته بود

در این شب بلند به پایان رسیده است

خیر از زمین به عالم دیگر گریخته ست

وین خون گرم اوست که هر جا که بگذریم

بر خاک ریخته ست

در تنگنای دلهره اینک

خاموش و خشمگین به چه کاریم ؟

فریاد های سوخته مان را

در غربت کدام بیابان

از سینه های خسته برآریم ؟

ای کودک نیامده ! ای آرزوی دور

کی چهره می نمایی؟

ای نور مبهمی که نمی بینمت درست

کی پرده می گشایی ؟

امروز دست گیر که فردا

از دست رفته است

انسان خسته ای که نجاتش به دست تست

...

... گر نگفتم، این بگویم نیز
. در میانراه ایستادما که در آخر، نمي دانم

لیکن این دانم که بی تردید
. قصه تا اینجایش،اینجا که من خواندم،قصه ی بیهوده تر بیهودگیها بود

لعنت آغازی ، سراپا نکبتی منفور
. گاهکی شاید،یکی رؤیا يکی شیرین، قالب کابوس گنگی، خالی از مفهوم

بی هوا تصویر تاری کار دستی کور

دوزخ،اما سرد
و ز بهشت آرزوها

دور

....

...شش ماه

. . .

... پنج ماه

Har ghadram kalameha ro mizare kenare ham bazam shekl nemigiran ,

bazam shabihe khodeshoon nistan ,

na , khodeshoon nistan ,

hatta zarrei ham be vagheiyat shabih nistan , dooran , kheyli dooran …

...

Seda : az 1 ta 10 beshmar !!

hala avail ro bezar dovom , dovomi ro bezar aval ,

dobare tekraresh kon .

man : dige dire vase faramoosh kardanet ,

na tekrare esmet , na hozooret , na na naboodanet …

seda : chizi namoonde , dare tamoom mishe …

chizi be hozooram namoonde ,

az 1 ta 10 beshmar ….

...

Saramo mindazam paein rah miram ,

az rooye zaminaye yakh zade ,

sedaye khoord shodane yakha poshte saram aroomam mikone …

...

...

...

2rooz dige … ?? 1 saal shod … 1saal

... چهار ماه

There was nothing to fear and nothing to doubt

...

...

je me sens

je sais vous

je ne saves pas

je ne sais pas pourquoi je vois

...

اينك چشمي بي دريغ
كه فانوس اشكش را
شور بختي مردي را كه تنها بودم وتاريك

. لبخند مي زند

آنك منم كه سرگرداني هايم را همه
تا بدين قله جل جتا
. پيموده ام

آنك منم
. ميخ صليب از كف دستان به دندان بركنده

آنك منم
پا بر صليب باژگون نهاده
با قامتي به بلندي فرياد

...

...سه ماه

. از نگفته ها ، از نسروده ها پرم

از اندیشه های ناشناخته و

. اشعاری که به آنها نیندیشیده ام

عقده ی اشک من درد پری ، درد سرشاریست . و باقی ناگفته ها

. سکوت نیست . ناله یی است

. اکنون زمان گریستن است ، اگر تنها بتوان گریست

. یا به رازداری دامان تو اعتمادی اگر بتوان داشت

...

: واکنون

. نوری نیست

. اميد ِ درودي نيست...

. اميد ِ نوازشي نيست...

... دو ماه

... یک ماه

خسته ام

....از خوابی که به بیداری کابوس وار می گذرد

و خسته تر می شوم

....وقتی که چشمهایت ،نگاهت

.... و خواب می بینم که دارمشان به وسعت غمهایم

[او]

شنبه، 20 تير، 1383

: از این لحظه ها تا به ابد _____________________________________________________________

باران می بارد آرام آرام

من سکوت می کنم بلند بلند

تو آغوش می گشائی آرام آرام

من قدم بر می دارم بلند بلند

تو گريه می کنی آرام آرام

من غصه می خورم بلند بلند

تو دور می شوی آرام آرام

من تمام می شوم بلند بلند

................................................

تو فراموش می کنی بلند بلند

و من اين بار گريه ميکنم آرام آرام

.................قصه رو به غصه ميرود

آرام....آرام....آرام

____________________________________________________________

فرياد اگر چه بسته مرا راه بر گلو
. دارم تلاش تا نكشم از جگر خروش

وز اشك گرچه حلقه به دو ديده بسته ام
. پيچم به خويشتن كه نريزد به دامنم

. گاهی بعضی آدما حکم زندگی پیدا میکنن برات

عشق را مجالی نیست

: حتی آنقدر که بگوید

. برای چه دوستت می دارد

I dream of rain

I wake in pain

I dream of rain

I dream of gardens in the desert sand

I wake in pain

I dream of love as time runs through my hand

[ moonde , maahha moonde , maahha]

I cant find anything

Must be something on your mind

something lost for me to find .....

let the wind blow
Through

And now the snow is falling
All the roads are gone
The earth is moving
But i'm moving on

I had so much to tell you
But no words to say
It doesn't matter, anyway.....


....

poshte saram negah mikonam : siahe ... jeloye cheshmam : siahe

....

6 rooz

....

nemitoonam cheshmamo bebandam faramoosh konam ... aroom beshinam engar na engar ...

....

maah ha moonde ta dobare baroon biyad ...

....

oon sakhreharo mibini ? zakhmaye rooye tanamo mibini ? in daryaye siaho mibini ?

....

"dar oje ehsasam istadamo soghootamo az gholeye bi ehsasiye to nezare kardam. "

....

1
2
3
4
5
6

But there's a storm closing in voices crying on the wind ...

[خداحافظ آدم ها]

!!بر او ببخشاييد

بر او كه گاه گاه

پيوند دردناك وجودش را با آب هاي راكد و حفره هاي خالي از ياد مي برد

و ابلهانه مي پندار كه حق زيستن دارد

بر او ببخشاييد

بر خشم بي تفاوت يك تصوير

كه آرزوي دوردست تحرك در ديدگان كاغذيش آب ميشود

بر او ببخشاييد

بر او كه در سراسر تابوتش جريان سرخ ماه گذر دارد

و عطر هاي منقلب شب

خواب هزار ساله اندامش راآشفته ميكند

بر او ببخشاييد

بر او كه از درون متلاشيست اما

هنوز پوست چشمانش از تصور ذرات نور مي سوزد

و گيسوان بيهده اش نوميدوار از نفوذ نفسهاي عشق مي لرزد

اي ساكنان سرزمين ساده خوشبختي

اي همدمان پنجره هاي گشوده در باران

بر او ببخشاييد

بر او ببخشاييد

زيرا كه مسحور است

زيرا كه ريشه هاي هستي بارآور شماست

در خاكهاي غربت او نقب مي زنند

و قلب زود باور او را

با ضربه هاي موذي حسرت

. در كنج سينه اش متورم مي سازند

.

.

.

بر او ببخشایید

بر او ببخشایید

It's not enough

It's not enough

[...]

His hand has faltered .... .... ..........

چشم‌های ديوار چشم‌های دريچه چشم‌های در

چشم‌هاي آب چشم‌های نسيم چشم‌های کوه

چشم‌های خير و چشم‌های شر

چشم دريا و چشم ماهي چشم‌های درخت

چشم‌های برگ و ريشه چشم‌های برکه و ني‌زار

چشم سنگ و چشم‌های شيشه

چشم رشک چشم‌های نگران چشم‌های اشک

.بهت‌زده در ما مي‌نگرند

...نه ازآن‌رو که تو را دوست مي‌دارم من

تن تو آهنگي‌ست

و تن من کلمه‌ای که در آن مي‌نشيند

:تا نغمه‌ای در وجود آيد

.سرودي که تداوم را مي‌تپد

:در نگاه‌ات همه‌ي ِ مهرباني‌هاست

.قاصدي که زنده‌گي را خبر مي‌دهد

:و در سکوت‌ات همه‌ي ِ صداها

.فريادي که بودن را تجربه مي‌کند

برگشت

افق تا افق آب است

كران تا كران دريا

برگشت

كران تا كران آب است

افق تا افق دريا

چه پروا ، اي دريا

برگشت

افق تا افق آب است

كران تا كران دريا

نه ماهيم من ، از شنا چه حاصل ؟

كه نيست ساحل ساحل كه نيست ساحل

دگر بازوانم خسته ست

مرا چه بيم و ترا چه پروا اي دل

كه داني كه داني

دگر تخته پاره به امواج دريا سپرده ام من

زمام حسرت به دست دريغا سپرده ام من

خدایا
اگر روزی این مهره های پیش رفته توان برگشت داشتند
اگر روزی مرد روشن من خواست که بازگردد
مرا ببین که سراپا انتظارم

ای مهره های پیش رفته
ای مهره های ناخواسته
اگر روزی توان بازگشت داشتید
مرا ببینید که سراپا انتظارم

ای مرد روشن من
ای مرد روشن در سایه فروافتاده ام
اگر روزی خواستی باز گردی
مرا ببین که سراپا انتظارم

و ای آسمان
ای ستاره ها
ای ابرها
ای کهکشان
ای آبها
اگر روزی مرد روشن من را دیدید
او را بگویید که سراپا انتظارم

و ای تمام هستی
تمامیتان
می شنوید ... ؟ با تک تک تانم
اگر روزی مرد روشن من از آن شما شد
با تمام وجودتان حافظش باشید
با تمام وجودتان

.

.

.

I Didn't tell you
What I believe
Did somebody say that
A love like that won't last?!!
I Didn't give you
All that I've got to give

I've been waiting

I'm still waiting

It's always one step too far

One step too far

[...]

تکیه داده بود به دیوار سنگی

خیره شده بود به دنیای اطرافش

آدمایی که می گذشتند

آدمایی که دیگه حتی ذره ای هم به " یاد " نمیاوردند

آدمایی که فراموش کرده بودند ... شاید

گم شده بودند ... شاید

مرده بودند ؟ ...

.

.

.

[نمیدونم ]

تمام این روزها

.تنها در تاریکی شب ها می رفتم

تنها می رفتم ، می شنوی ؟ تنها

.و من می رفتم ، می رفتم تا در پایان خودم فروافتم

و اینک

می روم

.تا در آهنگ مه آلود نیایشت بمیرم

در فراسوي ِ مرزهاي ِ تن‌ات

!!تو را دوست مي‌دارم

آينه‌ها و شب‌پره‌هاي ِ مشتاق را به من بده

روشني و شراب را

آسمان ِ بلند و کمان ِ گشاده‌ي ِ پل

پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده

و راهِ آخرين رادر پرده اي که مي‌زني مکرر کن
در فراسوي ِ مرزهاي ِ تن‌ام

!!تو را دوست مي‌دارم

در آن دوردست ِ بعيد

که رسالت ِ اندام‌ها پايان مي‌پذيرد
و شعله و شور ِ تپش‌ها و خواهش‌ها

به ‌تمامی
فرومي‌نشيندو هر معنا قالب ِ لفظ را وامي‌گذارد
چنان‌چون روحي
که جسد را در پايان ِ سفر
...تا به هجوم ِ کرکس‌هاي ِ پايان‌اش وانهد...

در فراسوهاي ِ عشق

!!تو را دوست مي‌دارم

در فراسوهاي ِ پرده و رنگ

در فراسوهاي ِ پيکرهاي ِمان

!!با من وعده‌ي ِ ديداري بده

،همواره کسی در جهان هست که انتظار دیگری را می کشد

.چه در وسط صحرا و چه در دنیایی بزرگ

،و هنگامی که اینان به هم برمی خورند و نگاهشان با هم تلاقی می کند

سراسر گذشته و سراسر آینده اهمیت خود را از دست می دهد

.و تنها همان لحظه وجود خواهد داشت

...

ای کاش مي‌توانستم

خون رگانِ خود را
من
قطره

قطره

قطره

بگریم

!!تا باورم کنند

ــ يک لحظه مي‌توانستم ای کاش ــ
بر شانه‌های خود بنشانم

اين خلق ِ بي‌شمار را،گرد ِ حباب ِ خاک بگردانم

تا با دو چشم ِ خويش ببينند

...که خورشيد ِشان کجاست

!!و باورم کنند

I don't know why

It's tearing me apart

[...]