زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد

صوفی مجلس که دی جام و قدح می شکست باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

مغبچه ای می گذشت راهزن دین و دل در پی آن آشنا از همه بیگانه شد

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت چهره ی خندان شمع آفت پروانه شد

گریه ی شام و سحر شکر که ضایع نگشت قطره ی باران ما گوهر یکدانه شد

نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری حلقه ی اوراد ما مجلس افسانه شد

منزل حافظ کنون بارگه پادشاست

دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد

....